Met het ingaan van de zomertijd kwam tijdens het avondeten de vraag van mijn jongens of ze nog even buiten mochten spelen schreef Ria. Ja natuurlijk mocht dat. Veel te leuk! Er ging een waar gejuich op aan tafel.
Door de vingers zien
De jongens, laten we ze Kas en Geert noemen, zijn respectievelijk 10 en 8 jaar oud en Ria maakt duidelijke afspraken met ze over hoe laat ze thuis moeten zijn. Dit werkt. Tenminste… tot een paar weken geleden. Geert, de jongste komt sindsdien elke keer een beetje later. Eerst is hij 1 minuutje later. Dat kan er mee door. Toch? De dagen daarna merkt Ria dat er zo ongeveer dagelijks een minuutje bijkomt en ze staat het oogluikend toe. Echter, uiteindelijk is Geert 10 minuten te laat en dat vindt ze echt te ver gaan. De teugels worden weer aangetrokken en er worden nu ook consequenties gesteld. Te laat betekent de volgende avond niet naar buiten. En dit lijkt heel goed te werken. Heerlijk de rust weer in de tent. Echter niet voor lang. Want de volgende avond… hoe krijgt ie het voor elkaar, 1 minuut te laat en de daaropvolgende dagen herhaalt zich bovenstaande.
De grens van het toelaatbare
Ria haar vraag is: “Wat moet ik nu, 1 minuut is niet zo erg maar ik weet dat dit een patroon is. Zo gaat het altijd bij hem. Geert zoekt enorm de grens op van het toelaatbare. Soms heb ik het idee dat hij opgroeit voor galg en rad. Hij daagt mij steeds uit. Ben ik een barbaarse moeder als ik voor maar 1 minuut te laat hem de volgende avond binnen laat blijven?
Dit verhaal van Ria heeft volgens mij veel positieve kanten:
- Ten eerste ben ik blij dat Geert graag buiten speelt. Supergezond voor zijn ontwikkeling
- En ik zie een moeder die regels stelt en consequenties verbindt aan het niet houden aan afspraken
- Ik zie ook een liefdevolle moeder die het beste voor heeft met haar kind
- En ik zie een kind dat constant zijn grenzen opzoekt. Is dat positief? Hoor ik je nu vragen. Jazeker een kind heeft grenzen nodig. Dat geeft veiligheid. Hij heeft wel het recht om eroverheen te gaan. Geert doet dat en dat betekent dat hij zich wil ontwikkelen. Uitdagingen aangaat en letterlijk out of the box wil. Dat is een kwaliteit van hem!
Kinderen die steeds de grenzen van het toelaatbare opzoeken zijn kinderen die buiten de gebaande kaders hun kansen zien!!
Deze kinderen heeft de maatschappij juist nodig. Ze zijn creatief, ze hebben lef en doen wat ze willen zonder zich te storen aan wat anderen ervan vinden. Ze hebben een groot potentieel wat er vaak op school niet uitkomt. Het schoolse zal hun vaak niet interesseren omdat dat veel te beperkt is. Zij ontwikkelen zich anders.
Uitdagingen
Helaas sluiten de meeste schoolsystemen (nog) niet aan bij hun enorme ontdekkingsdrang. Toch hebben kinderen als Geert veel kans om hun specifieke kwaliteiten neer te zetten in de maatschappij mits:
- Ze duidelijke grenzen aangegeven krijgen
- Je als opvoeder en leraar duidelijk, liefdevol en consequent blijft (ook deze kinderen willen voelen dat ze geliefd zijn)
Voor Ria is het soms hopeloos vermoeiend en dat begrijp ik maar al te goed. Maar als je de positieve boodschap hierboven hebt begrepen weet je dat je een fantastisch kind hebt dat veel te bieden heeft mits jij de uitdaging aangaat.
Herkenning?
Herken jij jezelf en je kind in dit verhaal? Wil je duidelijker, liefdevoller en consequenter met jouw fantastische kind omgaan? Neem dan contact met mij op en kunnen we samen kijken naar wat er nodig is.
Tekentip
Als kinderen als Geert gaan tekenen zou je ze kunnen aanleren om vooraf een kader op het papier te tekenen. Dan geeft hijzelf alvast de grens aan waarbinnen het getekende zich afspeelt.
Veel plezier, succes, sterkte met de begeleiding van jouw prachtige kind.
Warme groet,
Linda Walinga