Soms zijn oplossingen dichterbij dan je denkt. Laat me je meenemen naar één van de meest bijzondere momenten uit mijn praktijk. Het verhaal van Marja, een dapper meisje van vijf jaar, dat al vanaf haar geboorte bij haar ouders in bed sliep. Een situatie die voor velen herkenbaar is, maar tegelijkertijd een uitdaging kan zijn waar je als ouder wanhopig van wordt.
“Wat we ook probeerden, het lukte niet”
Daar zaten ze: papa, mama en Marja. Papa keek sceptisch, mama was vol goede moed. Het was al jaren hetzelfde liedje. Marja sliep niet in haar eigen kamer. Ze vond het er “eng” en “niet fijn”. Elke poging om haar in haar eigen bedje te laten slapen, eindigde met dikke tranen en weer een nachtje tussen papa en mama in.
Ze waren uitgeput. Niet alleen door de gebroken nachten, maar ook omdat ze zich machteloos voelden.
Het begin van verandering
Ik vroeg Marja om haar slaapkamer te tekenen. Terwijl ze tekende, stelde ik simpele vragen:
- “Wat zie je hier?”
- “Hoe is het daar?”
- “Wat mis je nog?”
Langzaam kreeg haar slaapkamer meer vorm op papier. De muren, het bed, het nachtkastje… stukje bij beetje verscheen alles. En toen gebeurde er iets bijzonders. Marja ontdekte mijn fluorescerende kleurpotloden. Haar ogen straalden. Ze tekende lampjes. Eerst één, toen nog een, en uiteindelijk vulde ze haar hele kamer met licht.
Papa en mama keken ademloos toe. Het was alsof Marja stap voor stap haar eigen angst aan het overwinnen was.
Licht in de duisternis
“Ik maak licht,” fluisterde Marja terwijl ze verder tekende. Het was haar manier om de engte van haar kamer te doorvoelen en er zelf iets aan te veranderen. Toen ze klaar was, gaf ik haar één van de fluoriserende potloden mee.
“Dit is jouw lichtpotlood,” zei ik. “Als je bang bent of het even donker voelt, kun je altijd licht maken. Jij bepaalt.”
Op mijn vraag waar ze die avond zou slapen, keek ze me aan en antwoordde: “Ik denk dat ik morgen in mijn eigen bedje slaap. Vanavond nog niet.”
En dat was oké. Het vertrouwen was aan het groeien.
Twee dagen later…
Twee dagen later ging de telefoon. Het was haar moeder. “Het is gelukt!” zei ze met een glimlach die ik door de telefoon heen kon horen. “Marja is uit zichzelf in haar eigen bed gaan slapen, zonder gedoe, zonder tranen. Ze voelt zich veilig in haar kamer. Dat fluoriserende potlood ligt naast haar kussen. Ze noemt het haar ‘lichtpotlood’.”
Wat een tekening kan betekenen
Dit verhaal raakt me nog steeds. Het laat zien hoe belangrijk het is om kinderen op een creatieve, toegankelijke manier te laten praten over hun gevoelens en angsten. Soms kunnen woorden tekortschieten, maar een tekening? Een tekening zegt alles.
Heeft jouw kind moeite met slapen, grenzen stellen, of het uiten van emoties? Tekenen biedt een veilige uitlaatklep. Samen gaan we op zoek naar wat er écht speelt en hoe we vertrouwen kunnen opbouwen, stap voor stap.
Wil jij ervaren wat tekenen voor jouw kind kan betekenen? Neem dan vrijblijvend contact met me op of plan een gratis kennismakingsgesprek. Samen ontdekken we waar jouw kind behoefte aan heeft.
Meer weten? Klik hier!
Creativiteit is de taal die kinderen spreken. Ik help je graag luisteren.