Soms doet het leven pijn. Rauwe, onverwachte, scherpe pijn. Alsof er ineens alleen nog maar een scherpe potloodpunt over is – en het zachte slijpsel verdwenen lijkt.
Ik weet hoe dat voelt. Het slijpsel stond voor liefde, zachtheid, iets of iemand die ik met heel mijn hart heb omarmd. En nu moest ik loslaten. Wat overbleef, was alleen de scherpte. De pijn. De leegte.
Maar toen gebeurde er iets kleins, iets symbolisch. Ik keek naar een potlood op tafel. En ineens zag ik het: het slijpsel ligt er nog. Niet verdwenen, maar losgekomen.
Dat zachte krulletje hout, dat restje van wat eens bescherming bood, is de liefde zelf. Ik mocht het voorzichtig oppakken. En ik wreef het zachtjes over het papier.
Zoals ik dat altijd deed met kinderen die worstelen met verdriet of verlies.
Zoals ik dat nu zelf doe.
Tekenen als troost bij rouw
Tekenen is een manier om contact te maken met wat binnenin leeft, zónder dat het meteen in woorden hoeft. Dat geldt voor volwassenen, maar zeker ook voor kinderen.
Kinderen hebben vaak nog geen woorden voor rouw. Ze uiten zich spelenderwijs, via beelden, symbolen en kleuren.
Een kind dat een donker huis tekent, een leeg bed, een wegvliegende vogel… daar zit gevoel in. Soms meer dan we met praten kunnen bereiken.
Daarom werk ik in mijn praktijk met tekentaal rond verlies en rouw. Niet groots of ingewikkeld – juist eenvoudig en zacht. Met ruimte voor verdriet én liefde. Want rouw bestaat uit beide.
De liefde is de sleutel
Wat mij helpt, en wat ik ook kinderen en ouders aanreik, is dit beeld:
De scherpe punt van het potlood is je pijn. Maar het slijpsel, dat zachte krulletje hout, is de liefde die achterblijft. Daarmee kun je wrijven, zachtjes. Daarmee kun je troosten, verzachten.
En misschien… op een dag… weer een nieuwe lijn tekenen. Een eerste schets van hoe het verder mag gaan.
Niet omdat het oude weg is. Maar omdat liefde een vorm zoekt om verder te leven. In ons. Op papier. In kleur. In tekeningen die vertellen wat we soms zelf niet kunnen zeggen.
Rouwen met kinderen – via tekentaal
In mijn praktijk begeleid ik kinderen en gezinnen die te maken krijgen met verlies. Dat kan een overlijden zijn, maar ook een scheiding, een verhuizing, of een gemis dat niet direct zichtbaar is.
Tekenen geeft ruimte aan emoties en maakt gevoelens bespreekbaar, zonder te forceren.
Ik zie het keer op keer:
Kinderen tekenen hun weg.
En als we goed kijken, tekenen ze ook hun kracht.
Wil je meer weten over tekenen rond rouw met kinderen? Of wil je een ouderavond of workshop in jouw school of praktijk? Neem gerust contact met me op.
Blijf me volgen voor inspiratie, nieuwe workshops en tips uit de praktijk.
Met zachtheid,
Linda Walinga – De Koppoter